به نظر من شاید دلیل بعضی از نا امیدی های ماها در شرایط سخت زندگی-حتی مثل قرون وسطی که محمد رضا شعبانی فرمودن این هست که دنبال نتیجه هستیم. نتیجه ای از زندگی خودمون.به نظر من نتیجه ی زندگی همه مون مشخصه.واونم مرگه!مهم اینه که وقتی زنده ایم چه میزان میتونیم بر شرایط تاثیر بگذاریم.ممکنه یک جامعه،یک نسل یا یک نفر کل زندگیش صرف این بشه که فقط از شدت منفی بودن برآیند شرایط کم کنه و ممکنه چندین نسل بعد این تلاش ها به ثمر بشینه.به نظر من،ما بهتره معیارمون برای رضایت از طول عمرمون این باشه که چقدر تونستیم به بهترین عملکردی که می تونستیم در شرایط زندگی خودمون داشته باشیم،برسیم.شاید برای یک نفر که در آفریقا و در بدترین شرایط تغذیه ای و بهداشتی به دنیا اومده بهترین عملکردفقط زنده نگه داشتن خودش و خانوادش باشه.شاید!و شاید برای یکی دیگه بهترین عملکرد و پتانسیل عملکردی تغییر فرهنگ حاکم بر یک ملت باشه. از نظر من بهبود شرایط و البته رشد شخصی به همراه اون میتونه فعلا یکی از مهم ترین اهداف جامعه بشری باشه و شاید بعدها دانش و شرایط به گونه ای بشه که اهداف زندگی دیگه اینها نباشن.
