صعود اورست

نابوکازو کوریکی

نابوکازو کوروکی (Nobukazu Kuriki) کوهنورد ژاپنی که سال گذشته بیشتر انگشتان خود رو در گرده غربی اورست از دست داد، امسال برای ششمین بار در تلاش است تا اورست را به شکل سولو و بدون استفاده از کپسول اکسیژن در فصل منسون (هوای نامتعادل در فصل غیر نرمال برای صعود) صعود کند. این کوه نورد 34 ساله امسال قصد دارد تا از جبهه شمالی در تبت تلاش خود را آغاز کند.

 

تصویر نابوکازو بعد از حادثه سال گذشته در اورست

همانطور که گفته شد او سال گذشته از جبهه نپال تلاش خود را آغاز کرد ولی برای پنجمین بار شکست خود. نابوکازو در تلاش سال گذشته خود تا ارتفاع 8،150 متری یعنی 200 متر بالاتر از گذرگاه جنوبی پیش رفت ولی هوای بد و بارش سنگین برف و باد شدید مانع پیشروی او شد. لازمه که اضافه کنم او تنها یک انگشت کاملا سالم دارد.

منبع خبر و تصویر: Adventure Sports

 

 

ماجرا جویی سیاست

 

باراک اوباما در کنار بر گریلز (Bear Grylls) یکی از مشهورترین برنامه سازهای ماجراجویی در تلویزیون آمریکا

چند وقت پیش در یک رئالیتی شو باراک اوباما رئیس جمهور فعلی ایالات متحده آمریکا به همراه بر گریلز (Bear Grylls) یکی از مشهورترین برنامه سازهای ماجراجویی در آمریکا ظاهر شد تا توجه همه رو معطوف تغییرات آب و هوایی کنه ولی آیا واقعیت همینطوره؟؟

سایت پایتوم (Pythom) در پست خود می نویسد که روزنامه نیویورک تایمز در گزارش خود می گوید که هدف اینگونه برنامه ها برای کاخ سفید دسترسی به مردمی ست که به اخبار نگاه نمی کنند و روزنامه نمی خونند تا به این ترتیب چنین افرادی رو مخاطب خود قرار دهند.

در یک خبر دیگه نیز که اخیرا منتشر شده و به یکی از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا مربوط است، هیلاری کلینتون ادعا کرده که مادرش نام او را به خاطر علاقه ای که به ادموند هیلاری کوه نورد معروف استرالیایی و اولین فاتح اورست در زمان بارداری هیلاری کلینتون داشته انتخاب کرده است.

اما موضوع اصلی درباره نام هیلاری کلینتون این است که وقتی مادر هیلاری نام او را در سال 1947 بعد از خواندن مقاله ای درباره ادموند هیلاری انتخاب کرده ادموند هیلاری یک زنبوردار معمولی در استرالیا بوده و درآمد متوسطی از این راه داشته است.

 

 

 

                                                   

امیدواری

 

به نظر من شاید دلیل بعضی از نا امیدی های ماها در شرایط سخت زندگی-حتی مثل قرون وسطی که محمد رضا شعبانی فرمودن این هست که دنبال نتیجه هستیم. نتیجه ای از زندگی خودمون.به نظر من نتیجه ی زندگی همه مون مشخصه.واونم مرگه!مهم اینه که وقتی زنده ایم چه میزان میتونیم بر شرایط تاثیر بگذاریم.ممکنه یک جامعه،یک نسل یا یک نفر کل زندگیش صرف این بشه که فقط از شدت منفی بودن برآیند شرایط کم کنه و ممکنه چندین نسل بعد این تلاش ها به ثمر بشینه.به نظر من،ما بهتره معیارمون برای رضایت از طول عمرمون این باشه که چقدر تونستیم به بهترین عملکردی که می تونستیم در شرایط زندگی خودمون داشته باشیم،برسیم.شاید برای یک نفر که در آفریقا و در بدترین شرایط تغذیه ای و بهداشتی به دنیا اومده بهترین عملکردفقط زنده نگه داشتن خودش و خانوادش باشه.شاید!و شاید برای یکی دیگه بهترین عملکرد و پتانسیل عملکردی تغییر فرهنگ حاکم بر یک ملت باشه. از نظر من بهبود شرایط و البته رشد شخصی به همراه اون میتونه فعلا یکی از مهم ترین اهداف جامعه بشری باشه و شاید بعدها دانش و شرایط به گونه ای بشه که اهداف زندگی دیگه اینها نباشن.